عکاسى یکى از مواهبى است که نور به ما هــدیه داده است، نور ماده خام عکاسى است. عکاسى پى آمد پدیـــده ای است کــه بيش از دو هزار سال پيش دیده شـده و ذهن متفکران را به خود مشغول کرده است.
متفکران قدیم یونان دریافته بودند که اگر در یک اتاق تاریک روزنه ای بر روی یکى از دیوارها ایجاد کنند، تصویر دنيای بيرون بر روی دیوارمقابل روزنه نقش مى بندد.
در طول تاریخ عده زیادی روی این پدىده کار کردند، در دوران شکوفایى علوم در ممالک اسلامى ستاره شناسى به نام ابن هيثم نيز تحقيقات فراوانى بر روی این پدیده انجام داد.
در قرن شانزدهم با نصب عدسى در مقابل این روزنه، تصاویر دقيق تری به دست آمد. بعدها ساختن جعبه های مجهز به عدسى رواج یافت و به صورت یکى از ابزارهای نقاشى درآمد و هرجا که به پرسپکتيو دقيق نياز بود از آن استفاده ميشد.
امادر قرن نوزدهم و در سال ۱۸۲۶ همين وسيله ساده توسط شخصى به نام (ژوزف نيسفور نييپس) مورد استفاده قرار گرفت و اولين عکس تارىخ خلق شد.
دوربین ها به وسیله هدیه به پادشاهان قاجار وارد ایران شدند. ظاهراً که نخستین دوربین عکاسی توسط نیکلای پاولوف دیپلمات جوان روز به دربار محمد شاه قاجار آورده شد و در سال ۱۸۴۲ میلادی یا ۱۲۲۱ هجری شمسی نخستین عکس در ایران گرفته شد پس از آن نیز عکاسی در ایران رواج یافت و عکاسان به نام چون آقا رضا عکاسباشی به وجود آمدند.
آقا رضا عکاسباشی در دربار ناصرالدین شاه کار میکرد و عکسها و پرتره های زیادی از او تهیه میکرد به طوری که ناصرالدین شاه به پادشاهی عکس دوست و هنردوست تبدیل شد خود او نیز عکاسی و ظهور را فرا گرفته بود و عکاسی می کرد در زیر برخی از پرتره های ناصرالدین شاه مانند نمونه ای که در کاخ صاحبقرانیه تهران وجود دارد و این جمله که خودمان انداختیم نوشته شده است قرار دارد که نشاندهنده ی این است که او عکاسی بلد بوده است. در این زمان ناصرالدین شاه اقدام به تاسیس عکاسخانه کاخ گلستان نمود در آنجا اسناد تصویری بسیار گرانبهایی از ایران آن زمان گردآمد و در مدرسه دارالفنون نیز رشته عکاسی تدریس می‌شد و عکاسی در ایران ادامه وگسترش یافت.
موفق وپیروز باشید.
نویسنده وگردآورنده: ناصرخواجوئی
